و قنوت دستانش چه زیباست ...

و قنوت دستانش چه زیباست

آنگاه که دل به امید عفو و کرمش دارد

وآنگاه که اندیشه ای جز او در سر نمی دارد

و جز او بر دیگری دل نخواهد بست

و آنگاه که درد سینه اش را فقط در برابر قنوت بندگی اش برملا خواهد کرد

چه خازعانه است این بندگی !

آنهم در برابر معبودی که اورا هیچ شریکی نیست و

قدرتی را یارای برابری با او نیست ...